Ενα βίντεο, φτιαγμένο από συρραφή εικόνων και σκηνών που κατέγραψε ο δημοσιογράφος Σπ. Χαλικιάς, μας μεταφέρει στον ζόρικο και εκρηκτικό Δεκέμβρη του 2008. Τότε που η δολοφονία του 15ρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στα Εξάρχεια, πυροδότησε ένα αλυσιδωτό κύκλο βίας και εξεγέρσεων σε όλη την Ελλάδα.
Στην εξέγερση αυτή και στις επιμέρους εκδηλώσεις της, πρωταγωνίστησαν αυθόρμητα, οι νέοι της χώρας. Δεν ήταν μόνο τα επεισόδια στο κέντρο που σηματοδότησαν τον Δεκέμβρη του ΄08. Ηταν και οι εκατοντάδες πορείες μαθητών σε όλη τη χώρα, οι καθιστικές διαμαρτυρίες, οι επιθέσεις κυρίως με νεράτζια, ενάντια σε αστυνομικά τμήματα και ότι συμβόλιζε τη κρατική βία.
Για πολλούς ήταν μια εξέγερση που ήρθε από το μέλλον. Μια κραυγή αγωνίας των νέων για το δυσοίωνο μέλλον που προοιωνίζονταν ήδη οι εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις.
Το βίντεο
Να πως περιγράφει ο ίδιος ο δημοσιογράφος την εμπειρία του Δεκέμβρη, σε άρθρο του στο Περιοδικό:
“Πιτσιρίκια εξοργισμένα, τα αστυνομικά τμήματα βομβαρδίστηκαν από νεράντζια και πέτρες. Η αστυνομία έφερνε αλλεργία. Προκαλούσε οργή μόνο η λέξη. Κόσμος βγήκε στο δρόμο ανταριασμένος από την κρατική αυθαιρεσία και την αστυνομική κτηνωδία. Καθηγητές, δάσκαλοι, γονείς, κάτοικοι της πόλης. Στο Κολωνάκι, στη Σκουφά χαρακτηριστικά θυμάμαι, ακόμη και εκεί, πέταγαν στα ΜΑΤ από τα μπαλκόνια νερά και γλάστρες. Τους έδιωχναν με τις μαγκούρες στενό στενό ηλικιωμένοι άνθρωποι. Γραβάτες χρησιμοποιήθηκαν για αντιασφυξιογόνες μάσκες. Εσπασαν τράπεζες, μηχανήματα ΑΤΜ άδειασαν και τα χρήματα μοιράστηκαν στον κόσμο σαν «χαρτοπόλεμος».
Μια πόλη μαντρωμένη από τις αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ και κάθε λογής αστυνόμο τώρα ήταν απελευθερωμένη. Δεν υπήρχαν πουθενά και όπου εμφανιζόντουσαν ήταν σαν σκυλιά βρεγμένα. Τους έδιωχνε ο κόσμος. Τους φώναζε «δολοφόνοι». Δεν μπορούσαν πουθενά να σταθούν. Μέχρι με λάστιχα τους έβρεχαν από τα μπαλκόνια. Το ένιωθες, το μύριζες στον αέρα. Το έβλεπες στα μάτια του κόσμου. Οι δρόμοι ήταν του λαού που εξεγείρεται και χτυπιέται με την κρατική δολοφονική μηχανή που σκότωσε τον Αλέξη. Σκότωσε ένα παιδί. Που δεν πρόλαβε καν να μεγαλώσει. Και να ζήσει. Σκότωσαν τον αδελφό σου, το φίλο σου, το σύντροφό σου, τον άνθρωπό σου. Σκότωσαν έμενα, εσένα, τον διπλανό μας, τη διπλανή μας. Και αυτό δεν μαζευόταν, με όσες διμοιρίες και αν κατέβαζαν. Μη ξεχνάμε ότι για πρώτη φορά σε μαζικές διαδηλώσεις χρησιμοποίησαν τα ΕΚΑΜ που τα είχαν πίσω από τη Βουλή σε ετοιμότητα και τα κατέβασαν στο δρόμο όταν είδαν χιλιάδες λαού.
Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση.
Και έβαλε το σπόρο για την επόμενη εξέγερση.Έτσι πρέπει να τον δούμε. Γιατί έτσι όπως έγινε η κοινωνική έκρηξη, τρομοκράτησε πολλούς καρεκλοκένταυρους της εξουσίας και άλλους τόσους «ειδικούς» στη χειραγώγηση πλήθους τηλεθεατών.
Ο Δεκέμβρης του ΄08 πήρε και θέριεψε τις συνειδήσεις. Τις ξύπνησε. Τις έβγαλε στο πεζοδρόμιο. Τις φώτισε και τις φούντωσε με τη φωτιά της ελευθερίας. Τις έκτισε με την ουσία αυτού του κόσμου. Αλληλεγγύη – Αντίσταση – Ανυπακοή
Τι ήταν ο Δεκέμβρης; Μια έκρηξη. Βαθιά στην καρδιά της κοινωνίας. Όσο βαθιά μπορούσε να φτάσει η οργή για το θάνατο ενός 15χρονου παιδιού. Στο μέσα μας. Σε όσους τους άγγιξε δηλαδή, γιατί υπήρχαν και αυτοί που δεν τους άγγιξε τίποτα. Υπήρχαν και αυτοί, που έπιναν καφεδάκια στις καφετέριες, ενώ κάποιοι άλλοι μάχονταν στους δρόμους, ξυλοκοπούνταν, πνίγονταν στα χημικά, συλλαμβάνονταν, κρατούνταν στα Α/Τ και στη ΓΑΔΑ. Η οργή για τη δολοφονία του νέου, αυτού του νέου αίματος ενός 15χρονου, του καινούργιου που δεν πρόλαβε να ανθίσει, δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση όμως. Ο θάνατος του μέλλοντος, η καρατόμηση του ανθού της κάθε κοινωνίας, που είναι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι. Σκότωσαν οι μπάτσοι ένα παιδί. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Εσύ, εγώ, ο διπλανός μας, ο φίλος μας, ο σύντροφος μας, η μάνα μας, ο αδελφός μας, το παιδί μας, το παιδί του παιδιού μας. Ο δικός μας Αλέξης. Έτσι ήταν για όλους μας αυτή η δολοφονία. Και ναι… «είμαστε συγγενείς… γιατί ήταν ο αδερφός μας ο δολοφονημένος από το κράτος».