Πάνε 10 χρόνια από εκείνο τον Δεκέμβρη και το μήνυμά του – για όσους είχαν αυτιά να το ακούσουν – πιο δυνατό από ποτέ, γι αυτό οι φωτιές του ακόμα σιγοκαίνε.

«Του σήκωσα την μπλούζα. Αιμορραγούσε». Μιλάει το παιδί που ήταν δίπλα στον Αλέξη. Αυτό που νομίζοντας πως ζει ακόμα, πάλευε να τον σύρει στο πεζοδρόμιο, να τον σώσει. «Βλέπω στο μυαλό μου συνέχεια την ίδια εικόνα», λέει ο Φώντας Παπαδημητρίου, που καθόταν δέκα μέτρα παραπέρα, σ’ ένα καφέ. «Μια φιγούρα ανθρώπου να κείτεται στο έδαφος, και μια άλλη φιγούρα να προσπαθεί να τον σύρει, να τον σηκώσει ξανά». Αν δεν έχεις δει άνθρωπο να πεθαίνει, είναι δύσκολο να το καταλάβεις: «Νόμιζα πως γλίστρησε το παιδί. Πως ήταν βρεγμένο το έδαφος και γλίστρησε». «Δεν έχει σφυγμό!» – το αγόρι δίπλα στον Αλέξη ουρλιάζει. Σκυμμένο πάνω του, παίρνει τον πρώτο άνθρωπο που σκέφτεται στο τηλέφωνο. Τη μάνα μιας φίλης του, που είναι δικηγόρος. Οι αστυνομικοί στο βάθος, δύο σκιές που φεύγουν. Η δικηγόρος είναι η κυρία Χρύσα Πετσιμέρη. Τον Αλέξη τον ξέρει από παιδί. Μπαίνει στον Ευαγγελισμό σε κατάσταση αλλοφροσύνης. «Φέραν ένα παιδί σκοτωμένο εδώ. Πού είναι;». Σχεδόν αδιάφορα κάποιος της δείχνει στο βάθος. Στα κρεβάτια των ασθενών ο Αλέξης μόνος του, κάτωχρος. Ούτε γιατρός ούτε κανείς. Η μπλούζα σηκωμένη. Μια γάζα στην καρδιά. Νοσοκόμες περνούν και ούτε κοιτούν. «Είναι ζωντανό το παιδί;» – η κυρία Πετσιμέρη σταματάει μία. «Δεν ξέρω!». «Τι θα πει δεν ξέρετε;». «Οχι κυρία μου, δεν είναι ζωντανό. Νεκρό είναι». Η νοσοκόμα σχεδόν ενοχλημένη. Η κυρία Χρύσα κάνει παύση. «Του χάιδεψα τα μαλλιά. Σαν να χάιδευα του παιδιού μου τα μαλλιά». Στον Ευαγγελισμό, τον Αλέξη τον παρέλαβαν οι νοσηλεύτριες σαν «άγνωστο». «Με το τραύμα που είχε, δεν μπορούσε να είχε σωθεί» λέει μια νοσηλεύτρια. Η κοινωνική υπηρεσία άδειασε τις τσέπες του παιδιού. Μια ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης 25 Ιουνίου 1993, κι ένα κινητό. Η πρώτη καταχώριση έγραφε «μαμά». Η κοινωνική λειτουργός πάτησε το πλήκτρο κλήσης. Στο Ψυχικό, η μητέρα του Αλέξη άκουγε το κινητό της να χτυπά από το κινητό του γιου της, και μετά μια ξένη φωνή: «Ο γιος σας χτύπησε. Πάρτε μια φίλη σας κι ελάτε». «Μια αξιοπρεπέστατη κυρία, δεν μπορείτε να φανταστείτε». Ετσι λέει η νοσοκόμα που οδήγησε τη μάνα στην αίθουσα των γιατρών. Ενας αστυνομικός από το Ανθρωποκτονιών με πολιτικά καθισμένος σ’ ένα τραπέζι. Δίπλα η μάνα, και μια φίλη της να την κρατάει. Η κυρία Χρύσα, η δικηγόρος, μπαίνει στην αίθουσα, πάει να της μιλήσει. Η μάνα την κοιτάει. «Πες μου. Τι έκανε το παιδί μου και το σκοτώσανε;». «Τι να της απαντήσω; Η κόρη μου ήταν κι αυτή καλεσμένη στη γιορτή στα Εξάρχεια, έτυχε και δεν πήγε. Ο Αλέξης είχε βγει να τον κεράσει ο φίλος του ο Νίκος που γιόρταζε. Τι να της απαντήσω;». Ο φίλος του ο Νίκος «Μία μέρα πριν, λέγαμε τι θα κάνουμε όταν τελειώσουμε το σχολείο». Η συμμαθήτρια του Αλέξη σε κοιτάζει σαν να μη σε βλέπει. «Ο Αλέξης μου είπε “εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνω. Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομά μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα». Μια μέρα μετά. Από σήμερα και μέχρι να «εξοστρακιστεί» η επόμενη σφαίρα στο στήθος κάποιου παιδιού, θα είναι ο «Ανδρέας – Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών 15» πάνω στη μαρμάρινη πλάκα… 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008

Ο Fidel Castro Ruz μαζί με τους συντρόφους του (κυρίως τους Che Guevara, Raul Castro και Camilo Cienfuegos) ξεσήκωσε την Κουβανική Επανάσταση το 1952 και το 1958 με πλατιά λαϊκή συμμετοχή κατάφερε να ανατρέψει τον δικτάτορα Batista και να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς το οποίο ενέπνευσε, αλλά και μισήθηκε όσο κανένα. Αμέσως μετά την επικράτηση του στη Κούβα, ο Fidel αναδείχθηκε σε κεντρικό παίχτη της Παγκόσμιας πολιτικής σκηνής και χωρίς να έχει σαφή και ξεκάθαρη επαφή με τον κομμουνισμό (τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60) αποτέλεσε τον βασικό φόβο της καπιταλιστικής δύσης. Με πύρινες ομιλίες εναντίον της καταπίεσης της εργατικής τάξης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης που βίωνε το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου κατάφερε να εμπνεύσει πολλά επαναστατικά κινήματα της εποχής. Το σημαντικότερο όμως όλων, ήταν ότι το όραμα του για ένα ελεύθερο, ειρηνικό και δικαιότερο κόσμο (βλ. Sierra Meastra Manifesto), επηρέασε της ζωές όλων μας – μέχρι και σήμερα – ορθώνοντας ένα τεράστιο ανάστημα απέναντι σε ένα απάνθρωπο, άδικο και καταπιεστικό σύστημα. Πολλά από τα κεκτημένα εργασιακά – κοινωνικά δικαιώματα που απολαμβάνουμε (ναι, αυτά που καταπατιούνται βάναυσα τα τελευταία χρόνια) οφείλονται στο όραμα και τους αγώνες ανθρώπων όπως οι Fidel Castro, Nelson Mandela, Martin Luther King, Che Guevara κ.α.

Φυσικά ο Fidel δεν ήταν αρεστός σε όλους στη χώρα του. Η επικράτηση του οδήγησε σε αυτοεξορία την Κουβανική bourgeoisie και ανηλεή προπαγανδιστικό πόλεμο εναντίον του σύσσωμη την παγκόσμια άρχουσα τάξη. Αποκορύφωμα του πολέμου εναντίον του Κουβανικού καθεστώτος η επιβολή παγκόσμιου εμπάργκο το 1962. Η αντοχή του καθεστώτος και του οράματος της Κουβανικής Επανάστασης (με τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες του) τρόμαξε και θα τρομάζει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Castro κατάφερε να κρατήσει συσπειρωμένο το λαό του και να πετύχει ένα θαύμα έχοντας να επιδείξει πολύ υψηλούς δείκτες σε παιδεία, υγεία και δημόσια διοίκηση. Παρόλα αυτά το – αδιαμφισβήτητα – για πολλά χρόνια χαμηλό βιοτικό επίπεδο της Κούβας βασάνισε το λαό της και αποτέλεσε το βασικότερο πρόβλημα της διακυβέρνησης του Fidel. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι για το χαμηλό βιοτικό επίπεδο της Κούβας κυριότερο λόγο αποτελεί το πολυετές εμπάργκο.

Ο comandante Fidel Castro Ruz κατάφερε με τους αγώνες του να αλλάξει το ρου της ιστορίας και να δείξει έναν άλλο δρόμο. Η προσήλωση του στην ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη θα εμπνέει για πάντα. Όλους όσοι ονειρευόμαστε έναν κόσμο αποδεσμευμένο από καπιταλιστικά στερεότυπα, ψευτοδημοκρατίες, δήθεν ατομικές ελευθερίες, δήθεν εργασιακά – κοινωνικά δικαιώματα, αλλά και αμόλυντο από καταναλωτικές μανίες τύπου Black Friday. Ένα κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που διαμορφώνεται και φαίνεται να επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Το πάθος του θα δίνει κουράγιο εσαεί ‘στης γης τους κολασμένους’ και θα αποτελεί φόβητρο για τους απανταχού trumpουκους. Του οφείλουμε θαυμασμό, σεβασμό και ένα μεγάλο ευχαριστώ.

.

hasta la victoria siempre…