Επειδή μετά από τα τραγικά συμβάντα (τα οποία συμβαίνουν ολοένα και πιο συχνά στις ‘γειτονιές’ μας) όλοι μας αποσβολωμένοι και καταληφθέντες εξαπίνης ψάχνουμε να βρούμε αιτίες, αλλά και πιθανές λύσεις, νιώθουμε την ανάγκη να επισημάνουμε τα εξής:
• Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να είναι αυτονόητη (τουλάχιστον για όσους διακατέχονται από στοιχειώδη ανθρωπιά, νιο-νιο και πολιτισμό), η απερίφραστη και κατηγορηματική καταδίκη κάθε ενέργειας που στοιχίζει ζωές ανθρώπων, σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέρος του κόσμου.
• προκαλεί έντονο προβληματισμό, το γεγονός πως όταν ανάλογες ενέργειες συνέβαιναν – με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα – σε άλλες ‘γειτονιές’ (Μ. Ανατολή, Ν.Α. Ασία, Αφρική κλπ δηλαδή σε όλο τον λεγόμενο τρίτο κόσμο) δεν τύχαιναν ανάλογης προβολής σαν να επρόκειτο για κάτι το φυσιολογικό.
• η αντίδραση – της ‘αναπτυγμένης’ κοινωνίας – μας κάθε φορά που η τρομοκρατία χτυπούσε την ‘πόρτα’ μας υπήρξε στρουθοκαμηλική και περιοριζόταν σε αύξηση μέτρων ασφαλείας και καταστολής.
• ξενοφοβία, τρομολαγνεία, καταστολή, παράκαμψη δημοκρατικών διαδικασιών, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακροδεξιές φανφάρες, όχι απλά δεν καταδικάζονται, αλλά προωθούνται κατά κόρον σαν αυτονόητη αντίδραση.
• η αναζήτηση αιτιών περιορίστηκε να γίνεται από τηλεοπτικά πάνελ και αυτόκλητους εισαγγελείς – μαϊντανούς, με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται στη κοινωνία όλο και πιο έντονα η πεποίθηση ότι η τρομοκρατία πηγάζει από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και μόνο.
Είναι αναγκαίο όσο ποτέ, αφού πρώτα μουγγαθούν αποφασιστικά, δυναμικά και ξεκάθαρα πάσης φύσεως φασιστικές και ξενοφοβικές φωνούλες, να κοιτάξουμε κατάματα ένα τερατώδες πρόβλημα που εκκολάπτεται εδώ και πολλές δεκαετίες.
Συστηματικά και μεθοδικά κυρίως μετά τον Β’Π.Π., ο πλανήτης μας έχει χωριστεί σε 3 κόσμους. Έχει εγκατασταθεί μια παγκόσμια συνθήκη όπου η ευμάρεια, ανάπτυξη, ευημερία και καλοπέραση του λεγόμενου δυτικού – αναπτυγμένου κόσμου έχει στηριχθεί στην εξαθλίωση και καταπίεση των άλλων 2. Ενός κόσμου που απλά ελπίζει ότι κάποια μέρα – ως συνέπεια των αμέτρητων θυσιών του – θα γίνει μέλος κι αυτός του ανεπτυγμένου club και ενός τρίτου που ζει καταδικασμένος για να παράγει εξευτελιστικά φθηνά και σε αφθονία οτιδήποτε καταναλώνεται από τον υπόλοιπο αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο.
Φυσικά ο αναπτυγμένος κόσμος δεν επωφελείται απλώς παρατηρώντας αυτή την συνθήκη, αλλά φροντίζει, παρεμβαίνοντας ποικιλοτρόπως, έτσι ώστε να τη διαιωνίζει. Οι τακτικές αποτελεσματικές και απάνθρωπες. Έλεγχος κυβερνήσεων με παρότρυνση πάσης φύσεως ολοκληρωτικών καθεστώτων (δικτατορίες, μοναρχίες, θρησκευτικές μοναρχίες, προεδρικές ‘δημοκρατίες’ κλπ), επιρροή κάθε είδους εξουσίας (νομοθετικής ή εκτελεστικής), εγκαθίδρυση δικτύων ελέγχου και χειραγώγησης πληροφοριών και ειδήσεων. Όμως πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς και ιδανικό σύμμαχο για την ισχυροποίηση αυτής της πραγματικότητας αποτελεί η υποδαύλιση κάθε συγκρουσιακής συγκυρίας όπως πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι, ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, διαμελισμοί κρατών κλπ. Πλάι στα κατορθώματα του ‘ανεπτυγμένου’ μας κόσμου θα πρέπει να βάλουμε και τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει για να καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον, υπερκαταναλώνοντας φυσικούς πόρους και μολύνοντας τον πλανήτη φορτώνοντας φυσικά τα απόβλητά του στο ‘κήπο’ των άλλων 2 κόσμων.
Το αποτέλεσμα αυτής της ανυπόφορης συνθήκης είναι τα 2/3 του πλανήτη μας – ζώντας σαν κατώτεροι άνθρωποι – να είναι εκτεθειμένοι στη φτώχεια, την εξαθλίωση, την αναξιοπρέπεια και την αδικία, να μην έχουν πρόσβαση σε βασικές ανάγκες όπως η παιδεία, η περίθαλψη και η πρόνοια και να στερούνται θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ισότητα. Σε αυτή τη ‘γόνιμη γη’ έχει σπαρθεί και ευδοκιμήσει ο φονταμενταλισμός και κάθε είδους μηδενιστική ιδεολογία.
Οι κοινωνίες μας πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Πρέπει όλοι μας να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Πρέπει να αναλογιστούμε ακόμα και τον τρόπο ζωής μας, τις καταναλωτικές μας συνήθειες, την κοινωνική μας συμπεριφορά. Μα πάνω απ’ όλα να διεκδικήσουμε καθετί αυτονόητο με όση δύναμη διαθέτουμε, όχι μόνο για τον εαυτό μας και του κοντινούς μας, αλλά για όλο τον κόσμο.
Όχι ρατσισμός, όχι ξενοφοβία, όχι ανισότητα, ένας κόσμος – μία πατρίδα με ειρήνη, ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους. Τόσο απλό…

Προφίλ

 

Μερικές σκέψεις για το προσφυγικό…

Είναι πρωτοφανές για τον πολιτισμό μας, αλλά και συμβαίνει πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης (μετά τον Β’Π.Π.), μαζικές προσφυγικές ροές να αντιμετωπίζονται με κλείσιμο συνόρων και έντονη καταστολή εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών.

Το αναφαίρετο, κυριαρχικό δικαίωμα ενός ανθρώπου να επιλέγει το τόπο που θέλει να ζήσει αυτός και η οικογένεια του, καταπατιέται με τον πιο βάναυσο και απροκάλυπτο τρόπο. Επίσης προβάλλονται πολύ έντονα, αλλά και δυστυχώς υιοθετούνται από μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (με πολύ κοντή ιστορική μνήμη), ως αυτονόητες ή δίκαιες, λύσεις και πρακτικές πέρα για πέρα απάνθρωπες. Ποιος άνθρωπος θα δεχόταν να ζήσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για άγνωστο χρονικό διάστημα και με παντελή έλλειψη βασικών συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης? Επίσης ποιος άνθρωπος θα δεχόταν να επιστρέψει σε ένα ρημαγμένο από τον πόλεμο τόπο θέτοντας σε κίνδυνο αυτόν και την οικογένεια του? Κανένας! Η πεποίθηση ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα έπρεπε να δέχονται αλόγιστα και με κατανόηση, την συνέχιση της ζωής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι άκρως επικίνδυνη και ρατσιστική, καθώς στηρίζεται στην έννοια της ύπαρξης ανώτερων και κατώτερων ανθρώπων. Συνθήκες διαβίωσης που για εμάς (τους πολίτες της Ευρώπης) είναι αδιανόητες και απάνθρωπες, για κάποιον άλλον άνθρωπο είναι προσωρινή λύση που μάλιστα θα πρέπει να τη δέχεται αδιαμαρτύρητα ως ένδειξη ευχαρίστησης απέναντι στην ‘αλληλεγγύη μας’? Δικαιώματα όπως η αξιοπρεπής διαβίωση, η εργασία, η ασφάλεια και η ελευθερία έχουν την ίδια βαρύτητα και σημασία για οποιοδήποτε άνθρωπο και όχι μόνο για όσους έχουν την τύχη να ζουν στο λεγόμενο ‘ανεπτυγμένο’ κόσμο.

Παράλληλα όλο και πιο ξεδιάντροπα εξισώνονται το εμπόριο, ο τουρισμός, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και η εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας με την ελευθερία, την ισότητα, την ασφάλεια και την αξιοπρεπή διαβίωση. Φασιστικές και ρατσιστικές φανφάρες ξεπροβάλλουν από παντού πατώντας πάνω στη παραμικρή ευκαιρία που προκαλείται από το δράμα και την απόγνωση που βιώνουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας. Επιχειρήματα όπως ‘είμαι Έλληνας και δεν μπορώ να μετακινηθώ στον τόπο μου’, ‘θέλω να οργώσω το χωράφι μου και δεν μ’ αφήνουν’, ‘θα μας κολλήσουν αρρώστιες’, ‘ θα μας βιάσουν’, ‘ας τους ρίξουμε καμία κροτίδα να τρομάξουν’, ‘τους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε κι αυτό είναι το ευχαριστώ’ κλπ. είναι αστεία – φασιστικά – ρατσιστικά και άρα ανάξια σχολιασμού. Παρόλα αυτά θα έπρεπε να προβληματίζει όλους μας (δηλαδή αυτούς που διακατέχονται από στοιχειώδη ανθρωπιά) η συχνότητα και ευκολία με την οποία ξεστομίζονται.

Τέλος, κριτική μπορεί να ασκηθεί και για την στάση, πρακτική και στρατηγική αλληλέγγυων και Μ.Κ.Ο., αλλά με τις παρούσες συνθήκες και με την αδικία εναντίον συνανθρώπων μας να είναι τόσο έντονη, μία τέτοια συζήτηση θα ήταν αποπροσανατολιστική και χωρίς νόημα. Τυχόν λάθη, παραλείψεις και υπερβολές δεν είναι στιγμή να κριθούν όταν υπάρχει τόση δυστυχία και αβεβαιότητα για τους προσφυγές – μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και να εξεταστούν ενδελεχώς. Αυτό που προέχει τώρα είναι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.

Μόνη λύση το άμεσο άνοιγμα των συνόρων και η ελεύθερη διακίνηση – ταξίδι όλων των ανθρώπων στο μέρος που επιθυμούν και έχουν επιλέξει να ζήσουν. Ιδέα πολύ δύσκολο να εμπεδωθεί και να χωνευτεί από πολύ κόσμο, αλλά ταυτόχρονα πολύ εύκολο να εφαρμοστεί και να κάνει τη διαφορά βελτιώνοντας την ζωή πολλών ανθρώπων απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη γη.

Το παρακάτω βίντεο αφιερωμένο σε όσους μαζεύουν υπογραφές για το Νόμπελ!!

Ενα βίντεο, φτιαγμένο από συρραφή εικόνων και σκηνών που κατέγραψε ο δημοσιογράφος Σπ. Χαλικιάς, μας μεταφέρει στον ζόρικο και εκρηκτικό Δεκέμβρη του 2008. Τότε που η δολοφονία του 15ρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στα Εξάρχεια, πυροδότησε ένα αλυσιδωτό κύκλο βίας και εξεγέρσεων σε όλη την Ελλάδα. 

Στην εξέγερση αυτή και στις επιμέρους εκδηλώσεις της, πρωταγωνίστησαν αυθόρμητα, οι νέοι της χώρας. Δεν ήταν μόνο τα επεισόδια στο κέντρο που σηματοδότησαν τον Δεκέμβρη του ΄08. Ηταν και οι εκατοντάδες πορείες μαθητών σε όλη τη χώρα, οι καθιστικές διαμαρτυρίες, οι επιθέσεις κυρίως με νεράτζια, ενάντια σε αστυνομικά τμήματα και ότι συμβόλιζε τη κρατική βία.

Για πολλούς ήταν μια εξέγερση που ήρθε από το μέλλον. Μια κραυγή αγωνίας των νέων για το δυσοίωνο μέλλον που προοιωνίζονταν ήδη οι εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις.

Το βίντεο

Να πως περιγράφει ο ίδιος ο δημοσιογράφος την εμπειρία του Δεκέμβρη, σε άρθρο του στο Περιοδικό:

“Πιτσιρίκια εξοργισμένα, τα αστυνομικά τμήματα βομβαρδίστηκαν από νεράντζια και πέτρες. Η αστυνομία έφερνε αλλεργία. Προκαλούσε οργή μόνο η λέξη. Κόσμος βγήκε στο δρόμο ανταριασμένος από την κρατική αυθαιρεσία και την αστυνομική κτηνωδία.  Καθηγητές, δάσκαλοι, γονείς, κάτοικοι της πόλης. Στο Κολωνάκι, στη Σκουφά χαρακτηριστικά θυμάμαι, ακόμη και εκεί,  πέταγαν στα ΜΑΤ από τα μπαλκόνια νερά και γλάστρες. Τους έδιωχναν με τις μαγκούρες στενό στενό ηλικιωμένοι άνθρωποι. Γραβάτες χρησιμοποιήθηκαν για αντιασφυξιογόνες μάσκες. Εσπασαν τράπεζες, μηχανήματα ΑΤΜ άδειασαν και τα χρήματα μοιράστηκαν στον κόσμο σαν «χαρτοπόλεμος».

Μια πόλη μαντρωμένη από τις αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ και κάθε λογής αστυνόμο τώρα ήταν απελευθερωμένη. Δεν υπήρχαν πουθενά και όπου εμφανιζόντουσαν ήταν σαν σκυλιά βρεγμένα. Τους έδιωχνε ο κόσμος. Τους φώναζε «δολοφόνοι». Δεν μπορούσαν πουθενά να σταθούν. Μέχρι με λάστιχα τους έβρεχαν από τα μπαλκόνια.  Το ένιωθες, το μύριζες στον αέρα. Το έβλεπες στα μάτια του κόσμου. Οι δρόμοι ήταν του λαού που εξεγείρεται και χτυπιέται με την κρατική δολοφονική μηχανή που σκότωσε τον Αλέξη. Σκότωσε ένα παιδί. Που δεν πρόλαβε καν να μεγαλώσει. Και να ζήσει. Σκότωσαν τον αδελφό σου, το φίλο σου, το σύντροφό σου, τον άνθρωπό σου. Σκότωσαν έμενα, εσένα, τον διπλανό μας, τη διπλανή μας. Και αυτό δεν μαζευόταν, με όσες διμοιρίες και αν κατέβαζαν. Μη ξεχνάμε ότι για πρώτη φορά σε μαζικές διαδηλώσεις χρησιμοποίησαν τα ΕΚΑΜ που τα είχαν πίσω από τη Βουλή σε ετοιμότητα και τα κατέβασαν στο δρόμο όταν είδαν χιλιάδες λαού.

Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση.

Και έβαλε το σπόρο για την επόμενη εξέγερση.Έτσι πρέπει να τον δούμε. Γιατί έτσι όπως έγινε η κοινωνική έκρηξη, τρομοκράτησε πολλούς καρεκλοκένταυρους της εξουσίας και  άλλους τόσους «ειδικούς» στη χειραγώγηση πλήθους τηλεθεατών.

Ο Δεκέμβρης του ΄08 πήρε και θέριεψε τις συνειδήσεις. Τις ξύπνησε. Τις έβγαλε στο πεζοδρόμιο. Τις φώτισε και τις φούντωσε με τη φωτιά της ελευθερίας. Τις έκτισε με την ουσία αυτού του κόσμου. Αλληλεγγύη – Αντίσταση – Ανυπακοή

Τι ήταν ο Δεκέμβρης; Μια έκρηξη. Βαθιά στην καρδιά της κοινωνίας. Όσο βαθιά μπορούσε να φτάσει η οργή για το θάνατο ενός 15χρονου παιδιού. Στο μέσα μας. Σε όσους τους άγγιξε δηλαδή, γιατί υπήρχαν και αυτοί που δεν τους άγγιξε τίποτα. Υπήρχαν και αυτοί, που έπιναν καφεδάκια στις καφετέριες, ενώ κάποιοι άλλοι μάχονταν στους δρόμους, ξυλοκοπούνταν, πνίγονταν στα χημικά, συλλαμβάνονταν, κρατούνταν στα Α/Τ και στη ΓΑΔΑ. Η οργή για τη δολοφονία του νέου, αυτού του νέου αίματος ενός 15χρονου, του καινούργιου που δεν πρόλαβε να ανθίσει, δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση όμως. Ο θάνατος του μέλλοντος, η καρατόμηση του ανθού της κάθε κοινωνίας, που είναι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι. Σκότωσαν οι μπάτσοι ένα παιδί. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Εσύ, εγώ, ο διπλανός μας, ο φίλος μας, ο σύντροφος μας, η μάνα μας, ο αδελφός μας, το παιδί μας, το παιδί του παιδιού μας. Ο δικός μας Αλέξης. Έτσι ήταν για όλους μας αυτή η δολοφονία. Και ναι… «είμαστε συγγενείς… γιατί ήταν ο αδερφός μας ο δολοφονημένος από το κράτος».

πηγή http://www.presspublica.gr/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%8408-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5/: