Μερικές σκέψεις για το προσφυγικό…
Είναι πρωτοφανές για τον πολιτισμό μας, αλλά και συμβαίνει πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης (μετά τον Β’Π.Π.), μαζικές προσφυγικές ροές να αντιμετωπίζονται με κλείσιμο συνόρων και έντονη καταστολή εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών.
Το αναφαίρετο, κυριαρχικό δικαίωμα ενός ανθρώπου να επιλέγει το τόπο που θέλει να ζήσει αυτός και η οικογένεια του, καταπατιέται με τον πιο βάναυσο και απροκάλυπτο τρόπο. Επίσης προβάλλονται πολύ έντονα, αλλά και δυστυχώς υιοθετούνται από μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (με πολύ κοντή ιστορική μνήμη), ως αυτονόητες ή δίκαιες, λύσεις και πρακτικές πέρα για πέρα απάνθρωπες. Ποιος άνθρωπος θα δεχόταν να ζήσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για άγνωστο χρονικό διάστημα και με παντελή έλλειψη βασικών συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης? Επίσης ποιος άνθρωπος θα δεχόταν να επιστρέψει σε ένα ρημαγμένο από τον πόλεμο τόπο θέτοντας σε κίνδυνο αυτόν και την οικογένεια του? Κανένας! Η πεποίθηση ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα έπρεπε να δέχονται αλόγιστα και με κατανόηση, την συνέχιση της ζωής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι άκρως επικίνδυνη και ρατσιστική, καθώς στηρίζεται στην έννοια της ύπαρξης ανώτερων και κατώτερων ανθρώπων. Συνθήκες διαβίωσης που για εμάς (τους πολίτες της Ευρώπης) είναι αδιανόητες και απάνθρωπες, για κάποιον άλλον άνθρωπο είναι προσωρινή λύση που μάλιστα θα πρέπει να τη δέχεται αδιαμαρτύρητα ως ένδειξη ευχαρίστησης απέναντι στην ‘αλληλεγγύη μας’? Δικαιώματα όπως η αξιοπρεπής διαβίωση, η εργασία, η ασφάλεια και η ελευθερία έχουν την ίδια βαρύτητα και σημασία για οποιοδήποτε άνθρωπο και όχι μόνο για όσους έχουν την τύχη να ζουν στο λεγόμενο ‘ανεπτυγμένο’ κόσμο.
Παράλληλα όλο και πιο ξεδιάντροπα εξισώνονται το εμπόριο, ο τουρισμός, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και η εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας με την ελευθερία, την ισότητα, την ασφάλεια και την αξιοπρεπή διαβίωση. Φασιστικές και ρατσιστικές φανφάρες ξεπροβάλλουν από παντού πατώντας πάνω στη παραμικρή ευκαιρία που προκαλείται από το δράμα και την απόγνωση που βιώνουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας. Επιχειρήματα όπως ‘είμαι Έλληνας και δεν μπορώ να μετακινηθώ στον τόπο μου’, ‘θέλω να οργώσω το χωράφι μου και δεν μ’ αφήνουν’, ‘θα μας κολλήσουν αρρώστιες’, ‘ θα μας βιάσουν’, ‘ας τους ρίξουμε καμία κροτίδα να τρομάξουν’, ‘τους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε κι αυτό είναι το ευχαριστώ’ κλπ. είναι αστεία – φασιστικά – ρατσιστικά και άρα ανάξια σχολιασμού. Παρόλα αυτά θα έπρεπε να προβληματίζει όλους μας (δηλαδή αυτούς που διακατέχονται από στοιχειώδη ανθρωπιά) η συχνότητα και ευκολία με την οποία ξεστομίζονται.
Τέλος, κριτική μπορεί να ασκηθεί και για την στάση, πρακτική και στρατηγική αλληλέγγυων και Μ.Κ.Ο., αλλά με τις παρούσες συνθήκες και με την αδικία εναντίον συνανθρώπων μας να είναι τόσο έντονη, μία τέτοια συζήτηση θα ήταν αποπροσανατολιστική και χωρίς νόημα. Τυχόν λάθη, παραλείψεις και υπερβολές δεν είναι στιγμή να κριθούν όταν υπάρχει τόση δυστυχία και αβεβαιότητα για τους προσφυγές – μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και να εξεταστούν ενδελεχώς. Αυτό που προέχει τώρα είναι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.
Μόνη λύση το άμεσο άνοιγμα των συνόρων και η ελεύθερη διακίνηση – ταξίδι όλων των ανθρώπων στο μέρος που επιθυμούν και έχουν επιλέξει να ζήσουν. Ιδέα πολύ δύσκολο να εμπεδωθεί και να χωνευτεί από πολύ κόσμο, αλλά ταυτόχρονα πολύ εύκολο να εφαρμοστεί και να κάνει τη διαφορά βελτιώνοντας την ζωή πολλών ανθρώπων απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη γη.
Το παρακάτω βίντεο αφιερωμένο σε όσους μαζεύουν υπογραφές για το Νόμπελ!!